PIET & KAMEELHOND

Home
Informatie
Contact
OP DE WERELD
VOORWOORD
MIJN PRESENTATIE
- OVERGEWICHT
VIER UITINGEN IN KUNST -CONCEPT
- VERBETERINGEN VAN HANS
VIER UITINGEN IN KUNST - HANS DE GROOT
FOUR EXPRESSIONS OF ART - HANS EN DE GROOT
BRIEF NANDO
HAAT & LIEFDE
KUNST = BELANGRIJK
PIET & KAMEELHOND
WEBINAR OP 21-7-2023
BEKENDEN
MARCIN
REDEN
DE SLAAPCOACH
BIJZONDER THEATER
ELENA YEREVAN
GIULIA FALCONE
BENEDETTA CARETTA
NIEUW WERK VAN HANS
BIOGRAFIE HANS
DELEN
DE FAN
FILMPJES HANS
ZORGWERK
DE MENS
ONTSTAAN VAN HAAT+ONVREDE
PORT FOLIO
CV HANS DE GROOT
- CV betekenis
VOORSTELLEN
- DANS
CHAOS
GELD en WERKELIJKE LIEFDE
NEW BANDO COMMINICATION
AMELIA CONTACT
LEVENSKRACHT

Maak jouw eigen website met JouwWeb

Mijn werk
- Handschriftverhaal ofwel Hi-Wi drawing

Wat is een Hi-Wi drawing? Misschien is het, het meest simpel te antwoorden:
Een handschriftverhaal in tekening maken die je kan helpen je eigen standpunten duidelijker te krijgen. Het is een ideale vinding voor mensen die zichzelf beter willen leren uit te drukken. De methode laat je persoonlijke keuzes maken en kan er zelfs toe bijdragen om je grenzen te gaan verleggen.

Het speciale van een Hi-Wi drawing is dat het eigenlijk kleine tekeningen zijn, maar met een groot verhaal. Wat je doet is dat je comprimeert, iets dat normaal in geschreven vorm (woorden) nooit op een A4 zal passen is overzichtelijk geplaatst in klein formaat.
Het zijn veelal persoonlijke invalshoeken die iets vertellen over hoe de maker van de Hi-Wi drawing in de wereld staat, hoe deze denkt en waaraan hij of zij aandacht geeft. Het is dus altijd subjectief en niet objectief en kan uitlokken tot gesprek of discussies. Zolang respect en liefde voor en naar elkaar maar uitgangspunt zijn.

Ik zelf ben een gelovig mens. Een tekening zoals hierboven helpt me mijn gedachten te ordenen en richting te geven.

Hi-Wi drawings staan open voor communicatie in de brede zin van het woord. Dus ook voor andere opvattingen, maar je kunt ze ook prima koppelen aan andere communicatievormen (denk aan klanken, beelden, beweging en uitgesproken woorden).

Een HI-WI drawing is een tekening die je maakt met je eigen handschrift. Het begint met een duidelijk getekend woord, dat je aanvult met nog meer woorden en tekeningetjes. Uiteindelijk kom je tot een HI-WI drawing in je eigen handschrift, vorm, kleur en beweging. Alles dat bij je kan horen mag je gebruiken.

Een HI-WI drawing kan in beeld brengen waar jij je mee bezig houdt (zoals hierboven) en vertelt uiteindelijk altijd het verhaal zoals jij het ziet. De tekening ben jij en geeft jouw unieke zijn weer.
Het beste kan ik dat uitleggen in de vorm zoals ik dat in mijn workshops gebruik.
Daarbij leg ik mijn cursisten in zes bijeenkomsten uit hoe ze zichzelf kunnen uiten. Het hoofdthema is oefenen met de HI-WI tekeningen.
Ik begin er mee uit te leggen dat je iedere dag weer opnieuw duizenden keuzes maakt, vaak zonder dat je dat zelf weet. Dit is gebleken uit veel wetenschappelijk onderzoek wereldwijd en universeel. Het maakt daarom ook niet uit wat je achtergrond is, ieder van ons heeft een hoofd dat denkt, wenst, droomt en acties bedenkt. Daarom laat ik je in het eerste gedeelte vooral ervaren om de gedachten die bij de keuzes horen in beeld te brengen door te tekenen. Schrik niet van je eigen handschrift, dit ben jij en dit is wat er zoal in je hoofd omgaat.

Het gaat in jouw leven in de eerste plaats om jouw eigen verhaal, niet dat van een ander. Wie ben jij? En wat is jouw speciale kracht? Wanneer je vanuit je eigen handschrift iets tekent, kom je al heel gauw achter je eigen kracht, maar ook eventuele beperkingen of blokkades. En dat is goed, want daar moet je mee om leren gaan.
Observeer in het 2e onderdeel hoe jij jezelf uitdrukt naar de ander toe en dat je dit doet uit eigen keuze. Tijdens de cursus laat ik je veel oefenen, vooral met elkaar.

In het 3e onderdeel laat ik je ervaren wat een groep inhoud. Je kunt op jezelf zijn als je alleen bent, maar ook binnen een groep. Maar je kunt ook op een positieve manier gebruik maken van elkaar. Alleen moet je hier wel eerst bewust van worden. Door eenvoudige oefeningen laat ik je deze verschillende keuzemogelijkheden zien. Dit doe je door samen te gaan spelen en daarbij duidelijk de spelregels af te spreken, want alleen dan kan een groep één geheel zijn.

We gaan iets heel anders doen nu: We gaan samen spelen, maar dan door middel van klank. We hoeven geen grote sterren te zijn om dit te leren kennen. Ik heb jarenlange ervaring met de rol van studiopubliek bij de televisie. De rol van het publiek in de uitstraling van klank, beeld, woord en beweging is een steeds groter wordend belang van succes geworden. Met klank vertel je een deel van een verhaal, maar denk eens aan een orkest, samen vertel je óók een verhaal. Een breder verhaal.

Kinderen, maar ook volwassenen leren amper nog wat samenspelen is en al helemaal niet om dit dan ook nog leuk te gaan vinden. Wat gebeurt er nu bij jou? In het ergste geval denk je: ik ben toch zeker geen kind meer? Voor mij betekent dat dan dat je het ‘samen’ heel ver hebt weggestopt. Daarom laat ik graag iedereen even ervaren hoe leuk het is om elkaar na te doen in klank en nagedaan te worden. Ik vraag je vooral de klanken vrij te laten gaan en er vooral plezier aan te gaan beleven. We leren helaas te vaak dat we perfectie moeten zoeken, laat dat los en geniet.

Het 5e onderdeel staat in het teken van: Het leren presenteren & dirigeren. We hebben geleerd dat we door samenwerking meer kunnen bereiken. We leren te luisteren, te bewegen en te tonen wie en wat we zijn. Op die manier laten we zien wat we kunnen doen door samen te werken. Dat kan aan individuele doelen zijn, maar ook aan een gezamenlijk doel. Leer te vergeven en dankbaar te zijn voor het contact met elkaar, misschien zelfs liefde te mogen ontvangen in een sfeer van respect voor elkaar. We zijn verschillend, maar ook weer één.

Zoek nu iemand uit waarvan je zijn of haar verhaal wilt horen. Wat denkt, doet je gesprekspartner? Waar zit zij/hij mee (vragen in het leven), schrijf alles in de tekening. Maak eventueel kleine tekeningetjes bij de tekst. Vraag door, gebruik humor, wees respectvol, maar probeer het verhaal duidelijk te krijgen. Draai de rollen om. De schrijver wordt verteller. Wissel daarna de ervaringen uit met elkaar.

Hi-Wi drawing in Delft

Op woensdag 16 september 2020 kreeg ik de gelegenheid om in een oude telefooncel aan de gracht ‘De Oude Delft’ een tentoonstelling in te richten met Hi-Wi drawings. Het was voor mij een uitdaging om de hele cel aan alle zijden vol te gaan hangen, met daarbij zelfs nog een klein doorkijkje in de telefooncel naar een eerder project in Delft uit 2003.
In dat jaar vroeg mijn bevriende collega Agnes Bompy mij om mee te doen met een educatief project gericht op kinderen en jongeren. Samen met de Griekse kunstenares Martha Fyrigos heb ik toen heel veel kinderen begeleid om hun sombere en vaak saaie muren van fietsenhokken iets op te kleuren. We deden dat met mooie wandschilderingen door de kinderen zelf gemaakt die in de buurt woonden.
Agnes en Martha had ik al eerder leren kennen tijdens mijn tentoonstelling van het Hartenproject, dat in 2003 plaatsvond in Zoetermeer. Een kunstproject waar ik al eerder in dit boek over schrijf. Mijn eerste hartenkrant is toen ook uitgebracht.
Omdat ik vond dat de kinderen in het Delftse project met hart en ziel hadden meegewerkt aan de muurschilderingen, verwerkte ik ook hun bijdrage in 2020 in de fotowanden.

Hoe ik de telefooncelexpositie voor elkaar kreeg? Wel, ik ben brutaal naar de eigenaar van de winkel ‘Voor de Kunst’ gegaan en heb daar gevraagd van wie de telefooncel was die voor hun winkel aan de gracht stond? Daar bleek een heel verhaal aan vast te zitten. Duidelijk werd dat de man van eigenaresse Annemiek Noordenbos de telefooncel exploiteerde. Ooit had er een tunnel van de gracht naar het winkelpand gelopen. Toen de grond verzakte werd duidelijk dat de eigenaar van het pand ook de eigenaar van de grond was. Annemiekes man Tijn (zelf kunstenaar en een bekend figuur in Delft) besloot na demping van de tunnel om er een telefooncel neer te zetten die hij naar de winkel noemde. En zo staat er al sinds 2001 een telefooncel waar regelmatig kunst in is te bewonderen. In 2020 dus mijn kunst.

Met mijn fiets bracht ik mijn Hi-Wi tekeningen naar Delft en liet de wandelaars in Delft en de bezoekers van de winkel kennismaken met mijn manier van tekenen.

Tijn Noordenbos is ook iemand die veel mensen interviewt en dit uitzendt op zijn eigen youtube kanaal. Toen ik deze bekeek zag ik dat hij diverse oude bekenden van mij als gast had ontvangen waaronder Piet van der Pas en Frank Koenen die ik nog kende uit de tijd dat ik nog in Amsterdam woonde. Frank was ook een belangrijke tegenspeler van mijn ex-vrouw en ik had hem van zeer dichtbij mee mogen maken. We noemden hem altijd Frankie. In mijn telefooncel expositie was een foto opgenomen uit het theaterstuk ‘Brandaan’ waaraan wij beiden deelnamen. Frankie heeft veel gedaan voor homo-emancipatie. Hij was een van de oprichters van het ‘Delftse Roze Puddinkje’, een eetclubje voor homo's en had het hier destijds buitengewoon vaak over.

Mijn werk

Piet & Kameelhond
Jarenlang heb ik op straat de marionetten Piet en Kameelhond vertoond. Ik begeleid dat met muziek en dans. Ze zijn bedoeld om mensen te amuseren en kennis te laten maken met twee tegenover elkaar staande karakters. Karakters die overal in de wereld voorkomen.
Een baas (Pozzo, Sarah) en zijn slaaf (Lucky, Hagar). Ze worden bij mij Piet & Kameelhond.
De namen verwijzen in eerste instantie naar het absurdistisch theater van Samuel Beckett ‘Wachten op Godot’ (Pozzo en Lucky). Maar ik koos ook voor een verwijzing naar twee personages uit de Bijbel, waarbij Sarah de betekenis heeft van ‘prinses’ en Hagar de ‘vluchteling of stanger’ is. Beiden zijn op de een of andere manier aan elkaar verbonden, maar patronen liggen niet vast. Dat blijkt bij Samuel Becket, maar ook in mijn verhaal.
Deze zogeheten baas- en slaaf types zijn vrijwel in ieder mensenleven vertegenwoordigd. In mijn verhaal moest Hagar keer op keer de woestijn in vluchten en kreeg daardoor de naam Kameelhond. Als slaaf moet hij uiteindelijk altijd naar zijn baas Sarah (Piet) luisteren en dit lot zelfs als een geluk beschouwen. Natuurlijk wel in de hoop dat die baas een werkelijk goed voorbeeld van Werkelijke Liefde is.
Mijn verhaal komt ook voort uit de oorspronkelijkheid van het verhaal van Jan Jansen en Katrijn. Deze figuren – die oorspronkelijk leefden in De Jordaan in Amsterdam, hadden veel ruzie. Katrijn dronk er lustig op los. Op straat werden de ruzies uitgevochten: straattoneel!
Ik laat het regelmatig zien in mijn straat voorstelling. Oorspronkelijk zijn Piet & Kameelhond ontstaan vanuit mijn lessen in poppen en marionetten aan een cluster-4 middelbare school. Voor poppen heb ik mijn leven lang veel fascinatie gevoeld, of het nou het Scapino ballet in een voorstelling van was of het Poppentheater Triangel in Meppel, Altijd al had Ik een zwak voor poppentheater
In mijn eerste jaar aan de kunstacademie maakte ik mijn eerste eigen poppentheater. Iets dat een groot succes werd voor mijn latere scenografiedocente Els Salomons. Els is een van de eerst vrouwelijke medewerksters van de Nederlandse televisie en een zeer bedreven decormaakster van vele televisieprogramma's .

Ontmoeting met een bijzonder mens, Genovera

Op 28 september 2018 is Genovera overleden op 83 jarige leeftijd. Zij was een bijzondere vrouw voor ons, voor mijzelf en voor mijn vrouw Hannah. Zij leeft voor altijd voort in ons hart en in onze geest. Haar mooiste uitspraak vond ik:
Tel niet de jaren van je leven, doch tel het leven van je jaren!

Genovera (haar eigenlijke naam was Geertje Brouwer) was een vrouw die veel geleden en gestreden heeft. Een vrouw uit duizenden en die voor mij met geen ander te vergelijken is.

Ooit kwam ik Genovera tegen bij de koffietafel van een grote Albert Heijn in Rijswijk waar we met elkaar in gesprek kwamen. Ik weet niet meer precies hoeveel verhalen ze me heeft verteld in de jaren dat ik met haar optrok. Ze was soms wat verward en jaar na jaar zocht ze uit hoe het ook weer was en dan nog miste ze altijd van alles. Dat overkwam haar met boeken, platen en kunstwerken die ze ‘zo maar opeens’ was kwijtgeraakt. Ze had stapeltjes gemaakt voor iedereen en dat was dan weer, zei ze, voor als ze kwam te overlijden.
In het jaar voor haar overlijden liet ze me een uitnodiging zien van een oudere kunstenares waar ze goed mee bevriend was geweest, ze had zelfs voor haar gewerkt toen ze er alleen voor stond met twee kleine kinderen die ze alleen opvoedde. Het was een vrouw van rijke afkomst waar zij heel veel respect voor had en die werkelijk (mijn oordeel) heel mooi kon schilderen. Ze was het contact verloren en benieuwd hoe het met haar ging? Ik vroeg haar of deze kunstenares nog leefde? Daarop overhandigde ze mij een uitnodiging van het Rijswijks museum waar deze vrouw een solotentoonstelling had gehad. Ik sprak met haar af dat ik voor haar op onderzoek zou gaan. Via het museum probeerde ik er achter gekomen waar deze vrouw, ik wist inmiddels dat haar naam Yvonne Jonkers was, woonde. Maar wat ik ook deed, ik kwam er niet achter. Tot Genovera mij het adres gaf waar Yvonne vroeger woonde. En wat bleek? Ze woonde er nog steeds! Yvonne werkte alleen nu onder de naam Yvonne Pattché.
De hernieuwde kennismaking tussen de kunstenaressen was vruchtbaar. Samen met een ander kunstenares – Lian Jansen – richten ze een groepje op die hun verleden in Indonesië en de invloed van daaruit op hun uitingen in de kunst met elkaar deelden. Lian Jansen wilde niet exposeren omdat ze de publiciteit niet aanwilde.
Over haar eigen werk pochte Genovera nooit, dat was niet zo belangrijk vond ze. Ze tekende en fotografeerde vooral om zichzelf beter uit te kunnen drukken zei ze. Ik hield meer dan alles van de intentie waarmee ze haar tekeningen had gemaakt. Het was ongekunsteld en heel direct van handschrift.
Omdat ze zo pretentieloos werkte, ging ze vaak ook nog door op de andere kant van een vel papier. Daar maakte ze dan van de doordruk een soortgelijke print, maar die toch – in het ontstaansproces - weer heel anders werd. Altijd wanneer ik bij haar langs kwam, stond ze erop dat ik lekkerbekjes voor ons ging kopen.
Wanneer ik ergens anders was, belde ze me ook heel vaak op en dan had ze een heel verhaal dat ze dan ‘even’ kwijt moest. Maar ze kon ook opbellen met de vraag ‘welke dag is het vandaag Hans?’.
Genovera had altijd heel veel voor iedereen over. Ze gaf heel veel weg, want ze had zelf altijd meer dan genoeg vond ze zelf.
Ze veranderde haar naam Geertje Brouwer in Genovera om aan te geven wie ze werkelijk was. Zij was geboren in de Groningse plaats Winschoten als op 17 juli 1935. In haar werkleven is Genovera kraamverpleegster geweest in een groot ziekenhuis. Ze vertelde me dat ze vroeger altijd Gé werd genoemd, maar ze wilde als artiest liever Genovera heten.
Lange tijd reed zij met haar kleine fietsje overal naar toe en kocht ze iedere dag weer heel veel boodschappen die zij zeer zorgvuldig uitzocht. Tijdens haar leven had ze grote kennis over voeding gekregen en dat deelde ze dan graag met anderen. Zij dacht bij het uitzoeken van haar boodschappen vooral heel veel aan haar medemens. Zelf vond ze altijd dat ze vrijwel niets nodig had. Genovera vond het heerlijk om andere mensen gelukkig te maken en was erg gul naar vrijwel iedereen.
Genovera was moeder van 2 volwassen kinderen die beiden getrouwd waren en ze was ook al vele malen oma van haar kleinkinderen waar ze echt allemaal gek op was.

Groep van vijf

Gekleurd portret

Met haar grote passie voor het tekenen had Genovera als autodidact een geheel eigen stijl ontwikkeld. Ze zag de dingen in haar omgeving scherp en wist daar mooie en bijzondere tekeningen van te maken. Haar tekenstijl was bijzonder en ze wist mij er mee te raken. Ik kreeg toestemming van Genovera om haar werk op mijn websites te presenteren en dat deed ik met alle plezier om ook anderen te laten kennismaken met haar speciale tekentaal.

Jong meisje

In het bos

Mijn werkend leven

Ik heb na 2003 heel verschillend werk gedaan om mijn hoofd boven water te houden. Drukkerijwerk natuurlijk, maar ook veel werk in de zorg. Ik werkte in diverse tehuizen zoals
Barthelomeus in Driebergen voor mensen met een visuele of gehoorhandicap. In Gouda heb ik gewerkt met daklozen. Verder nog voor de Nationale Zorggroep Utrecht, vestiging Putten. De lijst is echt niet compleet. Via uitzendbureaus heb ik gewerkt overal in Nederland waar ze mensen nodig hadden. Ik deed werk met doven, blinden, in de psychiatrie, de geestelijke gezondheidszorg en begeleide mensen persoonlijk.

Ook werkte ik voor het onderwijs. Op diverse scholen in Enschede en Leeuwarden heb ik tijdens mijn stage les gegeven. Zo haalde ik mijn onderwijsbevoegdheid.
Bij Fotogram in Amsterdam gaf ik 7 jaar lang cursussen in fotografie. Ik legde technieken uit, maar gaf ook advies over onderwerpen en verwerking.

In Rotterdam werkte ik voor cluster-4 groepen in het basisonderwijs. Hetzelfde deed ik in Amersfoort, maar dan voor het voortgezet onderwijs. In Rijswijk heb ik cursussen gegeven op Multi cultureel jeugdcentrum Don Bosco.
Meer dan eens heb ik via uitzendbureaus voor de klas gestaan in Rijswijk, Den Haag en Rotterdam.

Het maakt mij niet zo veel uit hoe oud de doelgroep, welke cultuur of wat de intentie van een cursus of les is, ik ga uit van communicatie in elke (kunst) vorm en hoe we naar elkaar kunnen en willen luisteren.

Ik ben zeer gecharmeerd van het zondags programma De Verwondering. Vooral presentatrice Annemiek Schrijver is subliem. Van elke gast maak ik een Hi-Wi tekening en die stuur ik op. Het gaat er om – en dat zie ik in dit programma terug – dat je waardenvrij kunt luisteren.

Verder heb ik deelgenomen aan een groep in het zogenaamde traject TalentPlus. De bedoeling daarbij is te kijken hoe jij je talenten in kan zetten naar werken toe. Wat kun je? Hoe kun je dit gebruiken. Het voelt goed dit met gelijkgestemden af te stemmen. We stimuleren elkaar om het beste uit onszelf te halen en dit netwerk levert nieuwe contacten op.

Ten tijde van het drukken van dit boek werk ik enkele uren per dag bij VDK-Assurantiën. Met leuke collega’s is dat prima vol te houden. Voor de toekomst hoop ik dat ik me kan vestigen op de Filippijnen en van daaruit mogelijk kan werken. Of dat allemaal gaat lukken is nog onzeker, maar ik ga er hard voor werken om bij mijn vrouw Hannah te zijn en met haar mijn verdere leven voort te zetten.

Rust van Boer of Tuinman

Ik kijk uit over mijn veld
en zie hoe het een woestenij kan worden.
Maar wees niet bang,
je bent van mij en ik snoei je met de hand.
Misschien is je grond wel iets verdord
en noemen ze je niet de meest vruchtbare leem,
maar ik weet wat er in jou leeft.
Iets van ieder jaar,
weer grote bloei.

Dat jij mensen gelukkig maakt
is wat ik zonder meer begrijp.
Hoe krachtig zijn je rode bessen
hoe fantastisch is je gele bloesem.
En wanneer ik naar de blauwe hemel staar
vind ik rust in jouw natuur.

Gedicht voor Yvonne

Ik weet dat jij weet
van wat ik nog niet weet.
Dat jij experimenteert,
ik was je instrument.
Maar je koppelt regelmatig af…
alsof ik nog niet klaar kan zijn.
Nog reparaties hier en daar.

Ik heb een goede reparateur gevonden
en het gekke is, ze lijkt een beetje op jou.
Eigenlijk is het er niet een, maar zijn het er twee
of nog wel veel en veel meer.

En weet je wat?
Ik ben sinds kort tuinman geworden
een tuinman met een stukje eigen grond
En ik plant er zaden
en ze groeien als gekken.
Soms lijkt het wel een kennel
of zeg maar gerust een hele dierentuin.
Oh ik hoop dat het weer eens rustig zal worden
dat de wind weer gaat liggen
en dat ik me dan wil bekommeren
om alles dat in vrede leeft.

Laat die alles verwoestende tyfoon in mij toch vrij
Of laat me slechts gewoon de afwas kunnen doen
of mijn rondslingerende papieren in de prullenmand
of in ordners plaatsen.
Laat de rust weer tot mij keren
en van je houden
als wie je bent.

Powered by JouwWeb