Blz. 8 Mijn vader leende geen geld van zijn broer voor de huur van een auto, maar voor een kacheltje
Blz. 16 Deze foto is gemaakt door vakfotograaf John Visser, hij was zeker een grote inspirator voor mij, want hij maakte hele mooie foto’s vond ik. (Ook van mij)
Blz. 17 Mijn grootouders hadden een sigarenzaak toen ik ze leerde kennen, daarvoor had hij geloof ik een drogistwinkel gehad, maar dat weet ik eigenlijk niet zeker. Mijn opa Andre was zeker niet lid van de Rooms Katholieke kerk. (Ik geloof de hervormde kerk) Hier even de betekenis van een denominatie zoals je die in het woordenboek tegen komt: [Christendom] Aanduiding van een kerk of groep van kerken, met een eigen geloofstraditie, kerkorde en liturgie, die hen onderscheidt van andere kerken. Belangrijk om het woord DENOMINATIE te begrijpen: het zijn mensen met een eigen geloofstraditie, kerkorde en liturgie. (Het zijn dus mensen die alles denken te kunnen bepalen en niet Jezus, God of de Heilige Geest)
Blz. 23 ik heb zelf nooit vernomen dat het Frysk Orkest optrad in India of Lissabon. Bekend voor mijn vader toen hij nog in het orkest zat was dat hij optrad in het zogeheten Archo-trio met mijn eigen gitaardocent Henk Hoekema op hobo en de vrouw van Henk Hoekema op piano. https://fryskmuzykargyf.nl/componist/hoekema-henk/ 
Later toen hij gepensioneerd was heeft hij voor zijn plezier ook nog wel samen gespeeld en dat was met oudere collega’s die bij hem thuis in het dorpje Suawoude kwamen. Dat kan geweest zijn met een zekere Gerrit Lubach, maar dat weet ik niet meer zo zeker. De naam Gerrit van de Kolk kon ik beter, maar dat was de naam van de drumleraar van mijn broer (ook een collega van mijn vader), maar daar heeft mijn vader zover ik weet, nooit mee opgetreden.
Blz. 27 Het mogelijke verzoek was volgens een tante van mij een Canadese soldaat en degene die mee zou worden genomen was zeker niet mijn moeder, maar mijn tante Nelly. Omdat ik er zelf natuurlijk niet bij ben geweest wil ik het dus in mijn boek liever niet een Duitse soldaat noemen.
Blz. 32 De Paasheuvel is bij Vierhouten. Ik ben zelf meerdere jaren betrokken geweest bij vakantiekampen in Vierhouten waar jongeren voor het eerst konden gaan kamperen onder (o.a.) Mijn begeleiding. Van mijn moeder heb ik inderdaad toen vernomen dat zij ook nog kinderen in Vierhouten had begeleid. Dit was met jongeren van de toenmalige NAP (Nederlandse Arbeids Partij) als ik me niet vergis. Ik kwam in mijn leven de naam van “Zonnehuizen” tegen, de plaats waar ik zelf vaak uitzendwerk heb gedaan. (Maar waar mijn moeder volgens mijn oma ook nog eens vrijwilligers werk had gedaan) Dit was in Zeist en Driebergen. Het Lievegoed in Bosch en Duin, ken ik persoonlijk niet. Mijn eigen levensvisie is zeker niet die van de vrije scholen, hoewel ik me hier wel meer mee verbonden voelde vanwege een grotere mate van creatieve vorming. Mijn levensvisie was en is dus wel in Christus, die beschreven werd in zowel het oude, als het nieuwe Testament.
Blz. 33 Vanuit de Bijbel kan iedereen lezen: Heb je ouders lief, dit vind ik nog steeds erg belangrijk, ongeacht van wat er ook heeft plaatsgevonden.
Blz. 35 in mijn tijd heeft het nooit de Ulo geheten, maar heette het de Mavo. Voor mijn oudere broer Peter heette het nog wel de Ulo
Blz. 39 Mijn vader maakte zich zeker erg ongerust om mijn broer en zijn zoon Peter, maar wist hier niet zo goed mee om te gaan. Hij had toen zeker ook nog niet in zijn polsen gesneden, maar heeft geprobeerd om zichzelf toe te verdrinken tijdens een uitje naar de punt van het eiland. Het is hem toen niet gelukt, maar had wel al een afscheidsbriefje geschreven (zo hoorde ik achteraf)
Blz. 40 Ik was zeker niet bewust naar Peter gegaan in Leeuwarden. Het was “de Reinder Brolsmawei 18” voor ons beiden dus ons ouderlijk huis. (Na de zelfmoord van mijn broer, hebben mijn ouders een kapel op het dak laten maken om het geen donkere en duistere ruimte meer te laten zijn. Het werd toen de nieuwe studeerkamer van mijn vader. ( zie foto: https://www.photodrawing.nl/reizen- door-nederland-2023/leeuwarden

Ik bedacht het dus zeker niet om een nachtje bij mijn broer Peter te gaan logeren, maar wilde gewoon in mijn eigen kamer slapen en overnachtte diezelfde nacht van de zelfmoord samen met mijn toenmalige vriendin Wietske. (Door het huis klonk toen nog een nummer van Boudewijn de Groot met het zogeheten HEKSENSABAT en de tekst: “SATAN IS HIER!”) Pas veel later ben ik dit ook echt zo gaan zien. Satan staat immers in het werkelijke Christelijke geloof voor de haat en voor de dood in ons leven. Het staat dus helaas helemaal verkeerd beschreven in het boek. Tijdens de nacht waarop ik daar ook samen met mijn vriendin Wietske was, heeft mijn broer zichzelf van het leven heeft beroofd. In mijn herinnering speelde ik op die avond nog gitaar een voor ons beiden bekend melodietje dat we beiden van onze gezamenlijke gitaardocent Henk Hoekema hadden geleerd. Al fluitend met dat melodietje verliet Peter toen de kamer en dit was het laatste levende beeld dat ik van mijn broer Peter heb mogen vernemen.
Alvorens hij die nacht over heeft willen gegaan in zelfdoding door ophanging, heeft hij eerst zijn
polsen proberen door willen snijden. Dit was niet gelukt en toen heeft hij zichzelf dus opgehangen.
Dit is dus beiden in dezelfde nacht voltrokken. (Of de toenmalige ruzie tussen mijn vader en mijn broer Carlo in mijn boek moet worden genoemd, vraag ik me eigenlijk stellig af) Na het ongeval, en de werkelijke grote schrik van mijn leven, heb ik nog heel veel moeten leren over wat die werkelijke liefde werkelijk was. Hier kwam ik pas achter aan het einde van mijn veertiger jaren. In die tijd was ik voornamelijk helemaal kapot, gebroken en verward, net zoals de rest van mijn familie. Ik was immers op het moment dat ik mijn broer ontdekte, met juist een heugelijke mededeling naar mijn broer toe gegaan. Ik had op die bewuste ochtend waarop ik hem ontdekte, immers een vakantiebaantje bij de winkel de Miro, ook voor hem bijna geregeld. Dus een vacature waarbij ik (als zijnde het jongere broertje) ook mijn oudere broer Peter had mee mogen nemen. (Enigszins met trots gevuld wilde ik hem toen dit mededelen.) Maar werkelijk iedere vorm van trots is dus helemaal fout leerde ik afgelopen weken nog heel erg duidelijk.
Blz. 41 Mijn zusje heeft vele jaren later niets van het alles kunnen begrijpen. Sinds de dood van haar moeder, 10 jaar later, was het echt vreselijk voor haar. De liefde voor haar vader was niet sterk genoeg aanwezig. Ze gaf meer om het contact met mij of met haar broer Carlo. Mijn vader was na het ongeluksdrama waarbij hij zelf achter het stuur had gezeten, ook helemaal de kluts kwijt. Hij was vrijwel niet in staat om voor mijn zusje te zorgen. Hij kon niets, zelfs niet eens zelf koken. Er was een
hele grote overmacht en in die tijd strookte het ook niet tussen mijn toenmalige vriendin Bernadette met mijn vader of mijn zusje. Dit was een zeer moeilijke situatie waar ik in verkeerde. De relatie die mijn vader uiteindelijk met Betty heeft kunnen krijgen, was helaas zeer veel gericht op uiterlijke liefde, iets dat voor alle omstanders zeer grote gevolgen heeft gekend. (Ik vind dat de notitie van mijn zuster Annemarieke met betrekking tot Betty of haar kinderen daarom beter achterwegen gelaten kan worden)
Blz. 42 het voorbeeld van de vader van Wietske vind ik niet ter zake doende, ook dat hij me heeft willen uittesten of ik wel een “echte man” zou zijn. De relatie die er in 2003 ontstond hoeft ook niet grote uitweiding van mij. We hebben nog steeds een bepaalde verstandhouding met elkaar, maar een werkelijke liefde heeft er nooit meer uit voort kunnen komen.
Blz. 45 Ik was geboren met de overtuiging dat we opgroeien vanuit verschillende vormen van communicatie. De communicatie die vanuit 4 verschillende vormen van kunst tot een liefdevolle samenwerking moest kunnen komen volgens mijn denkwijze. Dit moest werkelijk mogelijk zijn vond ik. (Het staat nu niet duidelijk omschreven vind ik en ik ben in die tijd werkelijk nooit met de mogelijke verdienste bezig geweest! Het was een groot onderzoek waarin ik leefde!)
Blz. 46 De MBO IW volgde ik nadat ik een langere tijd als vrijwilliger bij het kindertehuis Tjallinga Hiem had gewerkt. Ik kreeg hier dan ook een stagevergoeding voor. Maar wilde uiteindelijk ook een keertje echt geld gaan verdienen na mijn middelbare school die ik had afgerond. Ik werkte als een volledige groepsleider en verlangde daarom bij het ontstaan van een vacature dat ik de baan werkelijk ook zal kunnen krijgen. Dit bleek toen niet het geval te zijn geweest en daarom besloot ik
het eerste de beste betaalde baantje aan te gaan nemen.

Allereerst reageerde ik toen op een vacature bij het POSTHUIS van het eiland Vlieland

en ik werd gelijk aangenomen en ben daar toen op het vakantiehotel HET POSTHUIS gaan werken in het voorseizoen. Ik heb daar samen met anderen timmerwerkzaamheden moeten verrichten om een dak op een restaurant te vernieuwen. Toch de sfeer van mijn 2 werkgevers beviel me niet en daarom keek ik verder. Na 2 weken kreeg ik toen de mogelijkheid bij de Jeugdherberg in de stad Meppel te komen werken. Dit beviel dus wel! Tijdens mijn werk in het POSTHUIS en in de JEUGDHERBERG in Meppel, ben ik dus met het vrijwilligers werk en de studie MBO IW gestopt. In je jeugdherberg in Meppel heb ik met heel veel plezier gewerkt. Na het seizoenswerk in Meppel, ben ik weer terug gekeerd naar Leeuwarden en kwam toen via een oude vriend aan een betaalde invalbaan in een kindertehuis te Bolsward. Hierna werd ik gelijk gevraagd in de provincie Groningen en dan dus in de stad VEENDAM waar ik betaald invalwerk mocht verrichten in een kindertehuis van HET LEGER DES HEILS bij kindertehuis “De Veilige Bocht” Ik dacht ook aan de psychiatrische gezondheidszorg en doorliep nog even, eveneens als betaalde student, de preklinische periode van de B-verpleging in de stad Santpoort. Toch waren die grote psychiatrische ziekenhuizen net grote mensfabrieken. Ik zocht naar kleinere persoonlijke zorgbaantjes en kreeg toen mijn vierde betaalde baan in de zorg in de stad WINTERSWIJK. Ik vertrok toen naar een betaalde zorgbaan in de stad WINTERSWIJK bij de zogeheten “BROWNDALE HUIZEN” De baantjes in de zorg volgden elkaar dus prima op en waren allereerst ook echt betaalde baantjes in de zorg. Toch kreeg ik dus de wens om mezelf creatief nog iets meer te ontwikkelen Ik vond het echt heel erg fijn om betaald werk te kunnen doen in de gezondheidszorg en om dan echt hele speciale zorg te kunnen en te mogen geven. Toch merkte ik bij mezelf ook op dat ik mezelf nog meer creatief wilde scholen en daarom volgde ik in Amsterdam de oriëntatie cursus van de zogeheten KLEINKUNSTACADEMIE en volgde ik in Leeuwarden de toelatingsweekenden van de school DE AVEC (ACADEMIE VOOR EXPRESSIE EN COMMUNICATIE) een dagschool waar ik ook graag op wilde beginnen om mezelf creatief nog iets verder te scholen. AVEC mislukte en ook de KLEINKUNSTACADEMIE heb ik toen niet door willen zetten. Ik kwam toen voor het eerst op de kunstacademie in Leeuwarden, maar dit was een avondschool. Overdag werkte ik toen weer als vrijwilliger bij kinderdagverblijf Jacobijnerkerkhof in de binnenstad van Leeuwarden. Ook dit vond ik heel erg leuk om te doen, naast mijn academie aan de kunstacademie in Leeuwarden. Na een jaar lukte het me toen om over te gaan stappen naar het dagonderwijs van de kunstacademie en kon ik kiezen tussen 2 kunstacademies. In Kampen en in Enschede. Ik koos uiteindelijk voor de AKI in Enschede.
Ik ging vanuit de Aki regelmatig naar Amsterdam, we hadden daar met een aantal studenten een overnachtingsruimte in de vrouwenkliniek van het zogeheten WG-ziekenhuis. Tijdens mijn regelmatige bezoeken aan de kleinkunstacademie leerde ik ook een zekere Ruud Weissman kennen. Via theatergroep DIN zat ik toen nog eens tegenover hem. Hij was tekstschrijver voor DIN en ik de nieuwe Decorontwerper in opleiding. Het was niet een favoriet mens voor mij, maar ook niet voor de dansgroep DIN. Hij had totaal andere ideeën over het gegeven toneelstuk dan dat ik dat had. Eigenlijk heb ik die Ruut nooit echt gemogen, ook al is het uiteindelijk directeur van de kleinkunstacademie geworden

Blz. 54 de meesten waren fantastische verhalenvertellers – dit heb ik denk ik niet gezegd
Blz. 55 titel van professor hoef ik ook niet zo nodig in mijn boek
Blz. 57 Jos Spanbroek heb ik maar 1 keer ontmoet. Ik hoorde zijn naam toevallig eens weerklinken door de directeur van de kunstenbond als iemand die erg bijzonder was. Wel was het de keer dat ik hem ontmoette een bijzondere ontmoeting. Ik heb nog voor hem een klein muziekoptreden gegeven en ik heb van hem nog een mooi boek van hem gekregen. WE REDEN DUS NOOIT VAAK SAMEN! (???)
Blz. 58 over Bernadette heb ik verteld dat ze een keer opgenomen is geweest in een inrichting te Halster, al weet ik dat niet meer precies. Ze had ervaren hoe het was om werkelijk gek te zijn en sprak hier toen zeer openlijk over. Ik wil niet te veel over haar uitweiden want ik vind haar eigenlijk helemaal niet leuk. (Ik kwam haar laatst nog tegen en wilde mij vreemd genoeg niet kennen)
Blz. 59 haar Prix de Rome kun je er ook in weg laten
Blz. 62 we hebben elkaar voor het eerst echt ontmoet in het huis van Erik Vos ???? heb ik echt nooit gezegd en ik weet niet hoe je hierbij bent gekomen. We zouden met onze eerste afspraak naar een voorstelling van het Appeltheater gaan van Erik Vos, maar zijn daar die keer nooit naar toe gegaan. Ik ben achteraf helemaal niet blij dat ik haar hart wist te veroveren. We kregen iets met elkaar en dat is natuurlijk wel gebeurd. Annelene woonde echter korte tijd in Zoetermeer, waar we regelmatig samen kwamen. Ik hebdaar zelf nooit officieel gewoond dus

Blz. 63 in deze tijd werkte ik ook weer betaald in de gezondheidszorg bij een kindertehuis als invaller. Ik werkte bij huize Marienwaard te Maastricht. Daarbij hield ik een zeer grote fototentoonstelling door heel Limburg. Ik lees hier niets van terug. Ik had een galerie in Amsterdam “Galerie Spirit” waar ik verschillend werk heb kunnen verkopen. Zij kocht ook de schilderijen op die ik had gemaakt in de Stopera garage en die zijn toen uiteindelijk weer verder gegaan naar een koper in Rotterdam
Blz. 84 Het verhaal van de Barbier was mijn productie in samenwerking met theater Dwarf. Het kwam op de planken na de bereidwilligheid van mijn toenmalige schoonfamilie om het werkelijk te gaan opvoeren als straatopera waarin mensen met popen en levende acteurs meespeelden.
Blz. 65 Ik had een baan bij decoratelier Polder & van Kleef en werkte via hun ook bij de WORLDPRESS FOTOTENTOONSTELLINGEN (dit was dus een zogeheten Melkertbaan, maar dat hoeft echt niet op de voorgrond te staan en kan zelfs ook geheel weg gelaten worden)
BLZ 66 de foto wijst naar mijn eigen productie (de barbier van Sevilla) in samenwerking met theatergroep Dwarf
Pg 67 ik werd door mijn eigen aanvankelijke advocaat werkelijk aan de kant gezet. Toch wil ik ook niet hier te veel op uitweiden want uiteindelijk heeft het mij ook iets bezorgd dat heel belangrijk voor mij in het leven is geworden en dat is mijn leven in de werkelijke liefde Ik lees: Zo graag had ik dit huwelijk gered – ik zie het achteraf als de weg waarop ik werkelijk echt heb moeten gaan om tot inzicht te kunnen komen van de werkelijke liefde! Hier ben ik uiteindelijk onwijs dankbaar voor. Natuurlijk had ik mijn kinderen willen zien opgroeien, maar doordat mensen begaan zijn met narcisme en vanuit een vaak werkelijk liefdeloze haatpraktijk vaak gewoon zijn geworden om andere mensen volledig buiten spel te zetten, dien ik dit ook te accepteren. Het is de tol die ik moest betalen, maar uiteindelijk voor een hoger doel.
Blz. 68 Wanneer je niet weet wat werkelijke liefde is weet je ook niet wat HOUDEN VAN werkelijk betekend
Blz. 69 De begeleidde omgang werd door de moeder op een gegeven moment niet meer nagekomen, waardoor advocaten en raadslieden in actie moesten komen. Om dit goed te doen waren ze helaas niet toe in staat. Er is een raadslid hierdoor zelfs zijn baan kwijtgeraakt.
Blz70 ik ben niet bang dat het nooit goed komt tussen mij en mijn kinderen. Het is in de hand van God (de werkelijke liefde) en van niemand anders. Wanneer Hij het toestaat, ontmoet ik echt mijn kinderen,
Blz76 dichter bij een vorm van geloof gebracht Het staat hier alsof ik nog niet weet waar ik in geloof “de een of andere vorm???” Maar vertel me dan eens: In welke zin zou ik geen gelovige zijn? Je kunt hier natuurlijk veel beter spreken over het mysterie van het menselijk leven. Het leven kent een mysterie waar eenieder mee te maken heeft! Dit mysterie is uiteindelijk in iedere vorm van kunst aan het eind een onverklaarbaar feit. En dat kan ik alleen zeggen omdat ik dit in iedere vorm van kunst werkelijk heb kunnen aanschouwen! SOMS OOK WEL NAAR HET DOEL uiteindelijk brengt de Heilige Geest ons iedere keer naar het werkelijke doel van ons leven. Dit komt duidelijk naar voren in het kleine boekje van het mysterie van het menselijk leven van de allereerste sleutel. Zie mijn filmpje dat ik vele jaren
geleden heb op willen nemen op: https://youtu.be/XuejqUYR-vE 

Ik heb eindelijk een echt doel in het leven gevonden en ik denk zelfs dat dit doel, namelijk het vinden van de echte liefde, van het grootste belang is voor ieder mens. Zonder een echt reëel doel, dat de werkelijke liefde voor ieder mens heeft, zal de mens nooit een echt doel in zijn leven kunnen vinden. Dus ieder mens die dit doel niet kent, daar ben ik echt van overtuigd, blijft zoeken naar dit ene echt heilige doel van het leven. Mijn ontmoeting met Willem de Ridder was voor mij van een heel groot belang. Zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_de_Ridder  Dit was eigenlijk al voordat ik naar de kunstacademie in Enschede ging. Hij vertelde verhalen voor de radio die ik zondermeer geweldig vond. De eerste schooldag op de kunstacademie in Enschede vond zich er een internationaal kunstfestival plaats en hierbij was Willem de Ridder uitgenodigd als de meest speciale gast. Voor het eerst ontmoette ik op die eerste schooldag een man die zeker in mijn hart zat en dit was Willem de Ridder. Willem de Ridder was een bekend Nederlands kunstenaar geworden tijdens de beweging van het zogeheten FLUXUS, een hele speciale stroming in de beeldende kunst. Een andere zeer bekende Nederlander die ik dus ook nog eens persoonlijk heb mogen ontmoeten was Wim T. Schippers. Deze man is verantwoordelijk geweest is voor een hele belangrijke beweging in de Nederlandse Televisie. Naast zijn bekendheid als Fluxuskunstenaar, verscheen Wim T. Schippers met programma's als Barend Servet en Chef van Oekel. Programma's die in Nederland een werkelijke doorbraak hebben kunnen betekenen zie:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wim_T._Schippers 
Toen ik van de kunstacademie in Enschede kwam en dus echt in Amsterdam ging wonen in het jaar 1987, was de eerste man die ik persoonlijk wilde spreken Willem de Ridder. Ik belde hem op en we spraken samen af bij café de Keyser aan het museumplein in Amsterdam. Dit gesprek staat me nog steeds bij als een zeer
bijzonder gesprek en waarin Willem van alles vertelde, bijvoorbeeld over zijn bioscoop van de toekomst die hij bij de Melkweg ging  organiseren.  Ook liet ik hem mijn eindexamen werk zien waar hij zeker van onder de indruk was. Dit heb ik trouwens ook nog laten zien aan andere bekende Amsterdammers zoals Herman Brood die ik eens in zijn atelier heb op willen zoeken en natuurlijk al eerder de man die bekend was geworden in de danswereld met de naam Hans van Maanen, de man die
aanvankelijk mijn rijksgecommiteerde zou zijn geweest. In ieder geval toen ik in 2003 het zogeheten hartenproject was begonnen, een project dat dus ontstaan was na mijn werkelijk gebroken hart, had ik de wens om Willem de Ridder te gaan bezoeken om hem persoonlijk een hartenkrant te willen overhandigen. Er waren in totaal 2 hartenkranten die ik persoonlijk aan 2 bijzondere mensen wilden geven. De eerste ging echter naar mijn oud-docent Jacqueline Hoogeveen die in Deventer woonde en de tweede ging dus naar Willem de Ridder die toen in Bussum woonde. (Toevallig dezelfde woonplaats als die van Wim T. Schippers bemerkte ik net)
Ook nam ik voor Willem nog een schilderij van een RIDDER mee, die toevalligheid met zijn naam vond ik wel leuk en het was eigenlijk een afbeelding van mijn voormalige schoonvader Peter Lintelo, maar dat heb ik hem nooit willen vertellen omdat dit verhaal te veel en te verwarrend zou zijn geweest en per slot van rekening was het gewoon een groot schilderij van een echte ridder. Een belangrijk verhaal dat Willem mij toen heeft willen vertellen dat er een moment in zijn leven had voorgedaan dat hij zich niet meer thuis in Nederland had gevoeld. Hij vond dat er te weinig liefde was en vertrok toen naar Amerika. In Amerika ontmoette Willem toen de advocaat Arnold Patent https://www.arnoldpatent.com/who-am-i 

Een zeer bijzondere advocaat met wie hij in gesprek raakte en aan Willem de uitleg gaf van de situatie die Arnold ook in Amerika was tegen gekomen. Arnold had hier dus toen een oplossing voor gevonden en dat was het formeren van een groepje mensen waarmee je dan een spel kon gaan spelen. Een spel waarbij je dus zou afspreken dat je allemaal elkaars fan zou worden. Met dit wonderlijk concept is Willem toen eindelijk weer naar Nederland terug gekeerd en heeft zich toen willen isoleren op het Oert in het eiland Ameland. In alle rust heeft hij toen het verhaal van dat zogeheten fanclubspel op willen schrijven. Hij heeft toen dus het boek Spiegelogie geschreven met daarin dus het zogeheten fanclubspel beschreven. Dit boek was toen in Nederland en België al heel gauw een heel populair boek
geworden en er waren voordat Willem er erg in had, werkelijk honderden fanclubgroepjes in Nederland en België ontstaan. Groepjes die allemaal dat zogeheten
FANCLUBSPEL gingen spelen. Toen ik bij Willem was, ontving hij net zelfs een echter cd die hij ook net had uitgegeven. Het was de zogeheten spiegelogie rap. Zie en luister:https://www.youtube.com/watch?v=jB6NimhV4qk 
We hebben hier toen samen naar willen luisteren en ik was echt onder de indruk. Toen ik weer thuis was heb ik het boek SPIEGELOGIE ook willen kopen en bij het lezen van de voorwaard, viel mijn naam toen dus op een hele enthousiaste Nederlandse advocaat die ook helemaal getroffen was door de spiegelogie gedachte. Haar naam was dus Yvonne Samuels. En natuurlijk toen ik las dat zij advocaat was, wilde ik gelijk contact met haar opnemen. Ik zocht immers nog naar een betrouwbare advocaat en keek toen naar haar naam. Ik las Samuel in haar naam en dat maakte mij nieuwsgierig. Wat was dat ook al weer voor een naam? Was dat niet een verhaal uit de Bijbel? Alvorens met haar in contact te treden, wilde ik dit toen weten en vond ik op de computer toevallig een stichting die dezelfde naam had. Ik besloot toen, dus alvorens ik de advocaat Yvonne Samuels ging bellen, deze stichting telefonisch te benaderen voor iets meer uitleg over het verhaal van SAMUEL, een naam die me dus duidelijk intrigeerde. Bij het krijgen van de verbinding kreeg ik inderdaad een uitleg van het verhaal. In ieder geval begreep ik toen dat Samuel de zoon van een zekere Hannah was. Ik had de vrouw van de stichting Samuel gesproken en bedankte haar voor haar uitleg en wilde de telefoonverbinding weer gaan verbreken, maar voordat ik dat deed, had de vrouw van stichting Samuel nog een vraag voor mij. Ze vroeg me of ik niet geïnteresseerd was in nog meer Bijbelverhalen? Nou en toen dacht ik, ja, waarom eigenlijk ook niet? Ze liet mij toen in verbinding komen met een organisatie die mij een gratis onlinecursus aanbood en mij zelfs mijn = allereerste Bijbel wilde toesturen met als titel: “Wa@rom Jezus?” Kortom: Door mijn nieuwsgierigheid naar het verhaal van Samuel, verkreeg ik de allereerste
Bijbel met gratis cursus in Bijbelverhalen. Hoe toevallig kan TOEVAL zijn? Of zou TOEVAL meer kunnen zijn dan alleen maar toeval?